ഏത് സംഭവത്തോടും പ്രതികരിക്കാനും വിഡ്ഢിത്തങ്ങള്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്ത് ആളുകളെ വെറുപ്പിക്കാനും സ്ത്രീകളെ വലയിലാക്കാനുമൊക്കെ സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുന്നവരുണ്ട്. ഇതിനെതിരെ പ്രമുഖര്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ളവര്‍ രംഗത്തുവന്നിട്ടുമുണ്ട്. എന്നാല്‍ സമൂഹത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന ചില അപ്രിയ സത്യങ്ങളെ തുറന്നുകാട്ടാനും അവയ്‌ക്കെതിരെ ആര്‍ക്കും ദോഷം ചെയ്യാത്ത രീതിയില്‍ പ്രതികരിക്കാനും ഇതേ മാധ്യമങ്ങള്‍ അവസരമൊരുക്കുന്നുണ്ട്. ഇത്തരത്തില്‍ ചില ആളുകളുടെ വാക്കുകള്‍ ഏറെ ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെടാറുണ്ട്.
സൗമ്യ വിദ്യാധര്‍ എന്ന പെണ്‍കുട്ടി തന്റെ ഫേസ്ബുക് പ്രൊഫൈലില്‍ ഇട്ട ഒരു കവിതയാണ് ഇന്ന് ചര്‍ച്ചയ്ക്ക് വിധേയമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. നല്ല പെണ്‍കുട്ടി എന്നതിന്റെ പരമ്പരാഗതമായ നിര്‍വചനം എന്താണ് എന്ന് ചോദിക്കുകയാണ് ഈ കവിത. ഫേസ്ബുക്ക് പ്രൊഫൈലില്‍ സ്ഥിരമായി കവിതകള്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്യന്ന ആളാണ് സൗമ്യ. എന്നാല്‍ അതില്‍ നിന്നെല്ലാം ഏറെ വ്യത്യസ്തമാണ് ഈ കവിത. സ്ത്രീത്വത്തെ കുറിച്ച് ഒരുപാട് സംസാരിക്കുന്ന കാലമായിട്ടും, എന്താണ് സ്ത്രീ എന്നും സ്‌ത്രൈണതയുടെ വ്യാഖ്യാനം എന്താണെന്നും ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ഇപ്പോഴും ‘നല്ല പെണ്‍കുട്ടികള്‍’ എന്ന് പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന സ്ത്രീകള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ഒരു കാലത്തിലാണിപ്പോഴും നമ്മള്‍. നല്ല സ്ത്രീകളെ കുറിച്ച് സമൂഹം പരമ്പരാഗതമായി പറഞ്ഞു വച്ചിട്ടുള്ള ചില വാചകങ്ങളുണ്ട്, അതിനെ പൊളിച്ചെഴുതാനാണ് സൗമ്യ കവിതയിലൂടെ ശ്രമിച്ചിരിക്കുന്നതും.
കവിതയിലൂടെ സൗമ്യ പറയുന്നതിതാണ്. പ്രണയത്തെ കുറിച്ചും രതിയെ കുറിച്ചും ഒന്നും ഭ്രാന്തമായ സങ്കല്പങ്ങളില്ലാത്ത അവയെ കുറിച്ചൊന്നും ഉറക്കെ സംസാരിക്കാത്തവളാണ് ഇപ്പോഴും നല്ല പെണ്‍കുട്ടികള്‍. ഒരിടത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ കാലുകള്‍ അകത്തി വയ്ക്കാതെ ഒതുങ്ങി കസേരയിലിരിക്കുന്ന അവള്‍ അച്ചടക്കത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ്. സ്വന്തം ധൈര്യത്തിനുള്ളില്‍ നിന്ന് സ്വന്തം ശരീരത്തെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കാനോ മോഹങ്ങളേ കുറിച്ച് ഉറക്കെ പറയാനോ കഴിവില്ലാത്തവള്‍ ആകുമ്പോഴാണ് അവള്‍ സമൂഹത്തില്‍ ‘നല്ല കുട്ടിയാകുന്നത്’ എന്ന് സൗമ്യ പരിഹസിക്കുന്നു. ഉറക്കെ സംസാരിക്കാത്തവള്‍, ഉറക്കെ ചിരിക്കാത്തവള്‍, വലിയ മാറിടമില്ലാത്തവള്‍, ലൈംഗികതയെ കുറിച്ചോ സ്വയംഭോഗത്തെ കുറിച്ചോ ഉറക്കെ മിണ്ടാത്തവള്‍… അവളാകുന്നു നല്ല കുട്ടി. മൂടപ്പെട്ട വസ്ത്രങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഒളിച്ചു വായിക്കപ്പെട്ട ആയുധങ്ങള്‍ സത്യത്തില്‍ അവളുടെ സ്ത്രീത്വം തന്നെയായി കാണാം. ബുര്‍ഖ എന്ന വാക്ക് ഒരു സമുദായത്തെ മാത്രമല്ല സ്ത്രീത്വത്തിനെതിരെ അവളെ മറച്ചു പിടിക്കുന്ന മുഴുവന്‍ സമൂഹത്തിന്റെയും കപടതയ്ക്കെതിരെയുള്ള രൂക്ഷത നിറഞ്ഞ വിമര്‍ശനമാകുന്നു.
പുറത്ത് കാണുന്ന ചുവന്ന ചുണ്ടുകള്‍ക്കുമപ്പുറം ഒളിപ്പിച്ച് വയ്ക്കപ്പെട്ട മാറിടവും സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങള്‍ സംസാരിയ്ക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ലൈംഗിക അവയവങ്ങളും ഒരു ലൈംഗികത്തൊഴിലാളിയെ പോലെ തുടിക്കുന്ന ഹൃദയവും ഒക്കെയുണ്ട്. പലപ്പോഴും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് അവളുടെ ലൈംഗികതയെ കുറിച്ചോ സ്വന്തം മോഹങ്ങളേ കുറിച്ചോ ഉറക്കെ പറയാന്‍ അവകാശങ്ങളില്ല. ഉറക്കെ ചിരിക്കുമ്പോഴും അകത്തിടുന്ന വസ്ത്രങ്ങളില്ലാതെ നടക്കുമ്പോഴും ലൈംഗികതയെ കുറിച്ച് സംശയങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുമ്പോഴുമൊക്കെ വീടിനുള്ളില്‍ നിന്ന് തന്നെ വന്ന ചില അരുതുകളുണ്ടായിട്ടുണ്ട്, ആണ്‍ മേല്‍ക്കോയ്മ പേറുന്ന സമൂഹത്തില്‍ സ്ത്രീകള്‍ ഇന്ന രീതിയിലേ നടക്കാന്‍ പാടുള്ളൂ, ഇന്നയിന്ന വാക്കുകളൊന്നും ഉപയോഗിക്കാനേ പാടില്ല, വീട്ടിലുള്ളവരെ അനുസരിച്ചും സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഉപയോഗിക്കാതെയും പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ, അച്ചടക്കത്തോടെ കഴിഞ്ഞും മുന്നോട്ടു നീങ്ങുക എന്ന ഉപദേശങ്ങളില്‍ അവള്‍ മുന്നേറുന്നു. എപ്പോഴെങ്കിലും ഒരു നിമിഷത്തെ ചാഞ്ചാട്ടത്തില്‍ അവ പിഴയ്ക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വരുന്ന കുറ്റബോധത്തിന്റെ അതിരുകള്‍ കണ്ടെത്താനെയാകുന്നില്ല. എന്നാല്‍ അത്തരം പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ വിത്തുകളെയൊക്കെ വലിച്ചെറിയുകയാണ് സൗമ്യയുടെ കവിത. ‘നല്ല പെണ്‍കുട്ടി’ എന്ന പ്രയോഗത്തെ അതര്‍ഹിക്കുന്ന എല്ലാ പരിഗണനോയോടും കൂടെ പുച്ഛിച്ചുതള്ളുകയാണ് സൗമ്യ തന്റെ കവിതയിലൂടെ.
